Zonguldak’ın Devrek ilçesinde 34 yıldır kızılcık ağacı dallarını ahali emeğiyle işleyip farklı motiflerde baston üreten mesleğin son ustalarından Çetin Rahip, kültürel mirasın ati nesillere ulaşması için savaşım veriyor.

İsmini üretildiği ilçeden düzlük, esneme kabiliyetine sahip, kırılmaya dayanaklı kızılcık ağacından yapıldığı için sağlamlığıyla tercih edilen Devrek bastonu, makineli üretimin yaygınlaştığı bu dönemde hemen 10 maharetli eliyle halk işçiliğiyle üretiliyor.

Geleneksel el sanatını Devrek’te yürütme etmeyi sürdüren ustalardan biri birlikte 50 yaşındaki Kısık Rahip, mesleğini 34 yıldır Eskimemiş Mahalle’deki ustasından kalma atölyede sürdürüyor.

Binbir zahmetle kızılcık ağacı dallarını mütenevvi motiflerle etkin Karabaş’ın kezzapla renklendirilen uzun hayvan, aldanmaz, at, aslan ve kartal başlı Devrek bastonları hususi demet görüyor.

Yetiştirecek çırak bulamamanın üzüntüsünü tüvana Karabaş, ilginin azaldığı mesleğini gelecek kuşaklara aktarmayı arzuluyor.

“Elde yaptığımızdan tıpkısı bastondan iki şerha yapma şansımız olmuyor”

Evli ve 2 bala babası Çetin Rahip, AA muhabirine, Devrek bastonunun kızılcık ağacının dalından yapıldığını aktararak, “Kızılcık ağacının özelliği ise lifli ağaç olduğundan âlem esneme kabiliyetine erbap, kırılmaya dayanabilen dallardır. Bu yüzden bastonumuzu hangi büyüklüğünde inceltirsek inceltelim kullanmaya müsaittir. Ağız Ağıza elde yaptığımızdan belde tıpkı bastondan iki parça etme şansımız olmuyor. Seçme kötek alıcıya hususi, biricik olarak işlenmiş oluyor.” dedi.

Rahip, Devrek bastonuna rağbetin fazla olduğunu vurgulayarak, şunları söyledi:

“Satışlarda sıkıntı çekmiyoruz, genelde üretim sıkıntısı çekiyoruz. Çektiğimiz genişlik iri sıklet, öge bulamamak. Çırak bulmakta çok engel çekiyoruz. Mesleği bizler yaygınlaştıramıyoruz. Münasebet? Çünkü bu çırak bulamamaktan kaynaklanıyor. Burada tek çalışıyorum, bu yüzden fuarlara, etkinliklere gidemiyorum. Devrek bastonunun tanıtımında aşkın katkım olamıyor. Bir yere gittiğim ant atölyeyi kapatıp gezmek zorunda kalıyorum. Bu birlikte öge bulamamaktan kaynaklanıyor. Atölyeye başladığımda 45-50 yoldaş çalışıyorduk, şu an tek çalışıyorum. Böyle giderse iz unutulacak.”

Üniversiteden gelen 20-25 yaşındaki aynı kişiye eğitim bilimi veremeyeceklerini, yamaklık yaptıramayacaklarını belirten Karabaş, ekmeğini bu işten kazandığını, çocuklarını bu sayede yetiştirdiğini kaydetti.

Rahip, atölyenin başkalarına birlikte savmak kapısı olabileceğine işaret ederek, mesleği gençlere öğretip ati kuşaklara aktarmanın sunma şişman isteği olduğunu vurguladı.