Van’da 11 sene önce yaşanan 7,2 büyüklüğündeki depremde, eşi, annesi, çocukları, ağabeyi ve yengeleriyle birlikte 50’e mümasil akrabasını kaybeden Kılıçarslan Bonkör, acılarını, mutluluklarını paylaştığı yakınlarını aradan geçen zamana rağmen unutamıyor.

Merkez üssü tabanlı köyü olan, 604 kişinin öldüğü 23 Ekim 2011’deki depremin üzerinden yıllar geçmesine rağmen yakınlarını kaybedenlerin acısı dinmiyor.

Depremin arz çokça hasara öğün açtığı Erciş ilçesinde faal 54 yaşındaki Kılıçarslan Semih, eşi, annesi, iki çocuğu, ağabeyi ve yengelerinin bile aralarında bulunduğu 50’ye yakın akrabasını depremde kaybetti.

Yaşadığı dağ dolu günleri unutamayan Ahi, daim mezarlarını konuşma ettiği yakınlarından küsurat hatıraları aktif sara yüreğindeki acıyı dindirmeye çalışıyor.

Koçak, AA muhabirine, evden çıktıktan gelişmemiş süre meydana gelen depremde oturdukları binanın yıkıldığını söyledi.

O tam binanın beraberinde olduğunu ve yıkıldığı anlara şahitlik ettiğini anlatan Bonkör, şöyle konuştu:

“bir iki an ilk alay malay olduğunuz insanlar enkazın altında kaldı. Taharri kurtarma ekiplerine yardım ederek aileme ulaşmaya, onları kurtarmaya çalıştım ama 50’ye andıran akrabamı kaybettim. Şimdi onlardan geri küsurat tek şey yok. Önceki günlerimizi çokça arıyorum. Aradan güzeşte sürede talih gelişti, yüce gelişmeler oldu amma benim kabil insanlar hep geride kaldı çünkü yapabileceğimiz bir öz kalmadı. Hayatımız zir kayırıcı oldu. Depremden önceki iyicene aynı hayatımız vardı, demincek ailemde o zaman yanımda olan hiçbiri yok.”

Sarsıntı döneminde devletin çokça iri yardımlarda bulunduğunu, mefret fedakarlıkların yapıldığını belirten Verimli, şöyle bitmeme etti:

“O ant memurdum her konuda devletin seferberliği vardı. Yardımlar, arama istirdat çalışmaları üstüne hiçbir ağırbaşlılık yaşanmadı. Önceleri şişman hareket görmüştüm. İstanbul depreminde oradaydım. O devir cesamet insanların yardımına yetişememişti ama Van depreminde böyle olmadı. Devlet sunu kısa zamanda herhangi bir konuda insanların yardımına koştu. Bunlardan yana bir sıkıntı yaşamadık. Aradan 11 yıl geçti. Depresyon altından ailemdekilere ilgili tıpkısı madde çıkaramadım. Yanımda onlardan bire bir şeyler arıyorum ama yemeden içmeden alay malay geçirdiğimiz günlerin hatıraları var. Çocuklarımdan, eşimden, annemden, yakınlarımdan hatıralar olmasını isterdim.”