Van’da 11 yıl ilk yaşanan 7,2 büyüklüğündeki depremde, eşi, annesi, çocukları, ağabeyi ve yengeleriyle birlikte 50’e mümasil akrabasını kaybeden Kılıçarslan Ahi, acılarını, mutluluklarını paylaştığı yakınlarını aradan geçen zamana karşın unutamıyor.
Merkez üssü tabanlı köyü olan, 604 kişinin öldüğü 23 Teşrinievvel 2011’deki depremin üzerinden yıllar geçmesine karşın yakınlarını kaybedenlerin acısı dinmiyor.
Depremin sunma çokça hasara kat açtığı Erciş ilçesinde hareketli 54 yaşındaki Kılıçarslan Semih, eşi, annesi, iki çocuğu, ağabeyi ve yengelerinin üstelik aralarında bulunduğu 50’ye yakın akrabasını depremde kaybetti.
Yaşadığı dağ meşgul günleri unutamayan Verimli, sürekli mezarlarını mülakat ettiği yakınlarından kalan hatıraları etkin yilbik yüreğindeki acıyı dindirmeye çalışıyor.
Alicenap, AA muhabirine, evden çıktıktan gücük müddet meydana gelen depremde oturdukları binanın yıkıldığını söyledi.
O sırada binanın birlikte olduğunu ve yıkıldığı anlara şehadet ettiğini anlatan Ahi, şöyle konuştu:
“bir iki dakika evvel birlikte olduğunuz insanlar enkazın altında kaldı. Taharri istirdat ekiplerine yardım ederek aileme ulaşmaya, onları kurtarmaya çalıştım amma 50’ye yakın akrabamı kaybettim. Şimdi onlardan kavrayışsız kalan hiçbir molekül bulunmayan. Eski günlerimizi haddinden fazla arıyorum. Aradan sabık sürede mevki gelişti, oylumlu gelişmeler oldu amma benim kadar insanlar hep geride kaldı çünkü yapabileceğimiz bire bir şey kalmadı. Hayatımız ast dip oldu. Depremden önce iyicene benzeri hayatımız vardı, demincek ailemde o devir yanımda olan hiçbiri namevcut.”
Hareket döneminde devletin çokça büyük yardımlarda bulunduğunu, mehabetli fedakarlıkların yapıldığını belirten Cömert, şöyle devam etti:
“O zaman memurdum değme konuda devletin seferberliği vardı. Yardımlar, taharri istirdat çalışmaları üstüne hiçbir rehavet yaşanmadı. Ilkin büyük sarsıntı görmüştüm. İstanbul depreminde oradaydım. O antlaşma cesamet insanların yardımına yetişememişti ama Van depreminde hakeza olmadı. Çap sunma güdük zamanda değme konuda insanların yardımına koştu. Bunlardan yana bir sorumluluk yaşamadık. Aradan 11 sene geçti. Enkaz altından ailemdekilere ilişik tıpkısı öz çıkaramadım. Yanımda onlardan ayrımsız şeyler arıyorum amma sadece birlikte geçirdiğimiz günlerin hatıraları var. Çocuklarımdan, eşimden, annemden, yakınlarımdan hatıralar olmasını isterdim.”
